Dom modlitwy w Łucku istniał już w 1506 roku. Wiemy o tym, ponieważ król Zygmunt I zniósł od niego roczny podatek dla Żydów i Karaimów. Doświadczeni tatarskimi najazdami w pierwszych latach XVII wieku Karaimi prosili króla Zygmunta III o możliwość wybudowania murowanej kienesy. Niestety budowa murowanej niechrześcijańskiej świątyni nie była możliwa. W 1633 roku Władysław IV potwierdził Karaimom prawo do drewnianej kienesy w Łucku. Jej największym wrogiem był ogień, płonęła ona w latach:1700, 1781, 1808, 1868.

Pierwszy cmentarz karaimski w Łucku powstał wraz z osiedleniami w XV wieku, jednak nie jest znana jego dokładna lokalizacja. W 1545 roku Karaimi spierali się z księciem Czetwertyńskim o drogę dojazdową do swojej nekropolii. W 1629 roku Karaimi przegrali proces o prawo do ziemi kupionej pod dom modlitwy razem z parcelą cmentarną, jednak niedługo po śmierci króla Zygmunta III w 1633 roku udało im się odzyskać prawa do cmentarza. Kolejną wzmianka o cmentarzu karaimskim w Łucku pojawia się po ponad 300 latach, dokładnie w 1848 roku cmentarz miał być już nieczynny.